Vrijheid was vroeger helaas niet zo vanzelfsprekend. Eind 1941 verslechterden de Duitse kansen dankzij de overwinningen van de geallieerden met een gewelddager beleid als gevolg. Steeds meer Duitsers werden opgeroepen en er vonden steeds meer razzia’s plaats. In totaal leefden er meer dan 10 miljoen dwangarbeiders tussen 1939 en 1945 in het nazi regime. Meer dan een half miljoen dwangarbeiders waren van Nederlandse afkomst. Het Rode Kruis schat dat in totaal meer dan 30 duizend landgenoten zijn gesneuveld gedurende deze tijd mede door de slechte huisvesting, andere slechte leef- en werk omstandigheden, en de regelmatige bombardementen.
Door de vele dwangarbeiders tijdens de oorlog, ontstond er een enorm tekort aan materialen. Er was niet genoeg eten en drinken in de kampen, maar ook was er een enorm tekort aan kleding en schoenen. Het tekort aan deze levensbehoeften gaf enorm veel problemen. Een groot aantal van de arbeidsmigranten kreeg gezondheidsproblemen, waaronder ernstige ondervoeding. Door het dragen van slecht schoeisel, hadden arbeidsmigranten veel kans op verwondingen aan de voeten, met als gevolg dat ze niet meer inzetbaar waren op de werkvloer. Medische hulp was minimaal en medicatie was niet voorradig. Uiteindelijk zou het dragen van slecht schoeisel in combinatie met een slechte voedingstoestand kunnen leiden tot amputatie van een of meerdere ledematen of zelfs tot de dood.
Veel arbeidsmigranten kwamen terug met psychisch leed en kregen daarbij te weinig. Of niet de juiste hulp. Heftige nachtmerrie’s, angstaanvallen en problemen in functioneren en welbevinden waren de koplopers. Dit had als gevolg dat de arbeidsmigranten niet meer konden functioneren in de samenleving. Er werden verschillende gekkenhuizen geopend, waar deze arbeidsmigranten de rest van hun leven uit konden zingen. In die tijd werd er weinig onderzoek gedaan naar de gevolgen van een traumatische ervaring. Daardoor kregen veel arbeidsmigranten niet de juiste hulp en begeleiding bij het verwerken het trauma wat zij mee hebben gemaakt.
Gelukkig kwam er in 1945 een eind aan deze slechte tijd. De oorlog was voorbij en de arbeidsmigranten waren vrij om te gaan waar ze wilden. Vaak werden ze weer herrenigd met hun familie en gezin, wat erg emotioneel was voor de arbeidsmigranten en hun familie. De Duitse oorlogseconomie heeft veel impact gehad op de samenleving en veel mensen die nu op leeftijd zijn, kampen nog met nachtmerrie’s en angstaanvallen.